روزنامه شرق در یادداشتی نوشت:فرض كنید نه ایران، نه اروپا و نه آمریكا، قصد عملی برای توافق برجام ندارند. یا چنین عزمی دارند، اما موانع موجود آن‌قدر زیاد است كه امكان هر توافقی را منتفی می‌كند. در چنین شرایطی باید چه كرد؟ باید دست روی دست گذاشت و عزا گرفت؟ و دائما به انتظار آینده نشست؟ یا اینكه هر روز بگوییم توپ در زمین آمریكاست و آنها هم بگویند موضع ایران قابل قبول نیست؟ این دندان لق تا كی باید یا می‌تواند بماند؟
پس چه باید كرد؟ فرض كنیم اصلا چیزی به نام برجام وجود ندارد و تحریم‌ها ماندنی است و از بین نمی‌رود. در چنین شرایطی چاره‌ای جز پیداكردن راه‌های بومی و غیرجهانی باقی نمی‌ماند. حداقل، این است كه اقتصاد را با شرقی‌ها (چین و روسیه) و همسایگان ببندیم. با سیستم بانك جهانی هم عجالتا كاری نداشته باشیم و با سیستم تهاتر، اقتصاد را پیش ببریم. خریداران نفت‌مان را به چین و یكی، دو كشور دیگر منحصر كنیم و برنامه‌ای برای توسعه بنویسیم كه بیش‌ازپیش به داخل متكی است.